Droga polsko-czeska odcinek 3

Magdalena Rybak, 4 sierpnia 2010

Rano postawiła nas na nogi zimna Żelazna Bogini Miłosierdzia. A potem przyszła kolej na herbaty japońskie – Gyokuro, Sencha, Bancha, Shincha, Matcha, Tencha, Kabusecha, Kukicha, Hojicha , Tamaryokucha… ciąg dalszy oglądania, wąchania i kosztowania naparów. I po obiedzie pu’ery, na które czekałyśmy najbardziej. Na same herbaty, opowieści o nich i na naszych znajomych-nie-znajomych z Praskiego tea-netu. Wynalezieni przez naszą Justynę podczas pobytu w Pradze, a przez nas poznani dotychczas mailowo. Tu mieliśmy uścisnąć sobie dłoń i spotkać się przy herbacie dnia następnego w Pradze. Tak też się stało, ale o tym w następnej opowieści. W tej mamy jeszcze konferencję o pu’erach i pokaz gongfu cha naszych czesko-chińskich przyjaciół (w wersji „świeżej” ,po czesku”zielonej” i „dojrzałej” , po czesku „ciemnej”). Pokaz wiedzy i umiejętności, o których już Ania wcześniej pisała. Po wszystkim zapowiedziałyśmy się dnia następnego i dostałyśmy zaproszenie z noclegiem (jeden z herbaciarzy udostępnił nam swój pokój) i ruszyłyśmy do swoich zajęć – Ania na spotkania herbaciane na zamkowym tarasie wśród bonsai, ja na kiermasz herbaciany w baszcie wśród ceramiki. Chętnych do kupowania było niewielu, ale trochę poczęstowałyśmy i potem częstowałyśmy dalej na dziedzińcowym straganie. Pożegnalne czarki.

Gdy wszyscy się rozjechali, wróciłyśmy do pokoju i po raz pierwszy oficjalnie spotkałyśmy naszych sąsiadów (poprzednie spotkania były nieoficjalne poranne w gaciach przy wspólnej łazience). Sąsiedzi okazali się muzykami, więc zasiedliśmy w zamkowym salonie z naszą chińską herbatą i ich indyjskimi instrumentami i tak rozmawialiśmy, piliśmy i graliśmy dopóki herbata się nie wyparzyła, woda nie wystygła i nie przyszedł czas na to, żeby się rozstać. Wyszłyśmy jeszcze na chwilę na dziedziniec. Rozpoczął się ostatni koncert festiwalu, Lechistan stroił instrumenty, burza wtórowała mu głośnymi pomrukami i nagle razem popłynęła muzyka i woda. Wielkie chłodne krople zmyły wszystko.