Herbata w Pekinie

Dawno nic nie napisałam, a to z powodu dalekich wojaży i kłopotów z dostępem do internetu. Ale za to mam do opisania (i pokazania) mnóstwo wrażeń z wizyty w prawdziwym herbacianym zagłębiu w Pekinie.

Dawno, dawno temu, kiedy po raz pierwszy trafiłam do Chin (a wkrótce minie dwudziesta rocznica!), Pekin nie był specjalnie herbacianym miastem. Owszem, były tam herbaciarnie i sklepy z herbatą, ale wybór w nich był dość skromny. Królowały herbaty zielone, czasem jaśminowe, zdarzała się Babaocha 八寶茶 – „Herbata Ośmiu Skarbów”. Wśród naczyń herbacianych prym wiodły słoiki, o których już na blogu Morza Herbaty była mowa, ale jeszcze nie tak wyrafinowane, jak te dzisiejsze. Czajniczki z purpurowej kamionki zdarzało się wiedzieć w sklepach, ale mało kto wiedział, jak z nich korzystać. Tymczasem w ciągu kilkunastu lat dokonała się prawdziwa rewolucja. Mimo, że przeciętny mieszkaniec Pekinu o gongfu cha nadal nie wie zbyt wiele i pija przede wszystkim herbaty zielone w kubku, gaiwanie lub słoiku, to w specjalistycznych sklepach i herbaciarniach wybór herbat jest ogromny i coraz więcej herbaciarzy docenia zalety parzenia gongfu cha.

No i przede wszystkim jest herbaciany raj – Maliandao 馬連道. Ponad pół roku temu byłam pod wrażeniem ogromnego – jak mi się wtedy wydawało – kompleksu herbaciarni i sklepów herbacianych w Szanghaju. Ale kiedy tylko moja taksówka wjechała na ulicę Maliandao, zobaczyłam herbaciany biznes w skali, o jakiej wcześniej mi się nie śniło.

Maliandao to ulica w pobliżu dworca kolejowego w zachodniej części miasta, po której obu stronach ciągną się nieprzerwanie najróżniejsze herbaciane sklepy, w tym conajmniej dwa wielopiętrowe herbaciane centra handlowe. Biorąc pod uwagę, że w chińskim sklepie z herbatą klient musi spędzić średnio przynajmniej godzinę (bo sprzedawcy parzą gongfu cha i częstują nią klientów), na gruntowne zwiedzenie tego zagłębia przydałoby się poświęcić conajmniej 2 tygodnie. Tyle czasu niestety nie miałam – w ciągu dwóch parugodzinnych wizyt na Maliandao zdołałam odwiedzić zaledwie 4 sklepy i zajrzeć na chwilę do kilku innych. Wybór był ogromny, zarówno herbat jak i naczyń, i wróciłam z wyprawy obładowana paczkami z najróżniejszymi gatunkami herbat, o których w swoim czasie napiszę więcej. Co prawda nie wszystko łatwo było znaleźć – nie udało mi się na przykład kupić białych porcelanowych czarek z niucharami, na miejsce moich starych, już mocno przetrzebionych i obtłuczonych. Ale jestem przekonana, że gdybym miała więcej czasu, udałoby się je dostać. Niełatwo było też znaleźć białą herbatę – pytani o nią sprzedawcy proponowali zwykle Anji Baicha 安吉白茶, czyli „Białą Herbatę z Anji”, najwyraźniej cieszącą się ostatnio dużym powodzeniem, ale wypytywani szczegółowo przyznawali, że jest to właściwie gatunek herbaty zielonej. W ostatnim z odwiedzanych przeze mnie sklepów znalazła się wreszcie trzyletnia Baihao Yinzhen 白毫銀針 – „Srebrne Igły” z prowincji Fujian. Były też świeże herbaty zielone, jaśminowe, wiele wspaniałych gatunków czerwonych, tegoroczna Tie Guanyin z Anxi 安溪鐵觀音 i wiele, wiele innych.

Na zakończenie wizyty na Maliandao moi chińscy gospodarze podarowali mi kamionkową figurkę Pixiu 貔貅 – mitycznego smokowatego stwora, który zhao cai bi xie 招財避邪 – „przyciąga bogactwo i chroni przed nieszczęściem” (i złymi duchami). Muszę go tylko postawić na chapanie, „hodować” tak samo jak czajniki, podlewając herbatą i czekać na efekty:)

Na temat: Herbata chińska
Hasła: biała herbata, czerwona herbata, gongfu cha, podróże herbaciane, sklep z herbatą, zielona herbata